Omwille van de fysiologische verschillen en het verschil in voorkomen wordt urinaire incontinentie bij vrouwen en mannen apart besproken. Urinaire incontinentie bij mannen wordt besproken onder “mictieklachten bij mannen”.

Urinaire incontinentie is een frequent voorkomend probleem bij ouderen dat vaak wordt onderschat.

Epidemiologisch onderzoek rapporteert een waarschijnlijk nog onderschatte prevalentie van 21% bij voornamelijk niet-geïnstitutionaliseerde 85-plussers$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. Een andere epidemiologische studie uitgevoerd in een rusthuis bij bewoners vanaf 65 jaar vermeldt een prevalentie van 65.8%$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.
Bij vrouwen observeert men een piek in de prevalentie rond de menopauze met nadien een plateaufase tussen 50 en 70 jaar, bij gevorderde leeftijd is er opnieuw een toename$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. Men schat de ratio vrouw-man voor de prevalentie van ernstige incontinentie bij patiënten tussen 70 en 80 jaar op 2:1$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.

Bij jongere vrouwen is inspanningsincontinentie het frequentst. Vanaf 60 jaar is er een meer evenwichtig voorkomen van de incontinentietypes met 40% inspanningsincontinentie, 27% urge-incontinentie en 33% gemengde incontinentie$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.

Urinaire incontinentie kan worden gedefinieerd als objectief waargenomen, herhaaldelijk onvrijwillig urineverlies, met invloed op de hygiëne en op de psychologische en sociale toestand van de persoon$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.

Onderverdeling naar oorzaak en verschijningsvorm:

Urge-incontinentie (of aandrangincontinentie): Onder urge-incontinentie verstaat men onwillekeurig urineverlies dat optreedt als de detrusorcontractie niet kan worden onderdrukt (blaasinstabiliteit).

Inspanningsincontinentie (of stress-incontinentie): Inspanningsincontinentie wordt veroorzaakt door een verzwakking van de bekkenbodemspieren en/of van de blaashals. De patiënt verliest kleine hoeveelheden urine bij willekeurige (sport) of onwillekeurige inspanningen (niezen, hoesten) die de intra-abdominale druk verhogen.

Gemengde incontinentie: Bij gemengde incontinentie is er onwillekeurig urineverlies dat optreedt zowel bij intra-abdominale drukverhogende momenten als bij plotse mictiedrang. De oorzaken komen overeen met die van inspannings- en urge-incontinentie.

Overloopincontinentie (bij blaasretentie): Bij overloopincontinentie overschrijdt de druk in de volle blaas de maximale urethrale druk in afwezigheid van detrusorcontracties$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. De patiënte verliest frequent urine. Deze retentie is min of meer symptomatisch naargelang het instellen ervan (snel of progressief) en naargelang de cognitieve toestand van de patiënte.
De behandeling, behalve in het acute moment, gebeurt in de tweede lijn.

Functionele incontinentie: Dit is incontinentie ten gevolge van het niet tijdig kunnen bereiken van het toilet  door een verminderde mobiliteit of cognitieve stoornissen$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​.

Volgens een studie die de niet-chirurgische behandeling voor incontinentie bij vrouwen heeft onderzocht, rapporteren de vrouwen pas een globale verbetering van hun levenskwaliteit en/of succesvolle behandeling, vanaf 70% vermindering in aantal incontinentie episodes$​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​. Dit cijfer kan ons helpen bij de beoordeling van de klinische relevantie van resultaten van studies die de behandeling van incontinentie evalueren.